Γράφει ο Στέλιος (κοινωνικός κλινικός ψυχολόγος εμψυχωτής – ψυχοθεραπευτής NDI, υπεύθυνος Προγράμματος Εναλλακτικής Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων «ΑΡΓΩ» – Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης)

Το βιβλίο του Μισέλ Λομπρό «Ζώντας μαζί, Η παρεμβαίνουσα μη-κατευθυντικότητα στη ζωή μας» αποτελεί ένα έργο στις σελίδες του οποίου ο συγγραφέας θεμελιώνει και παρουσιάζει αναλυτικά την πρότασή του για την ανάπτυξη του ανθρώπου, τη σχέση με τον άλλο, τη συλλογικότητα, την κοινωνία.

Η επιλογή του τίτλου μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί …“Ζώντας Μαζί”... Με δύο μόνο λέξεις, δύο τόσο απλές λέξεις, ο συγγραφέας δίνει το στίγμα του και παίρνει προσωπική, επιστημονική, κοινωνική και πολιτική θέση για το ζήτημα της επικοινωνίας των ανθρώπων, για το ζήτημα των ανθρωπίνων σχέσεων. Ένα ζήτημα που πραγματεύεται σε ολόκληρη την πολυτάραχη, πλούσια και γεμάτη εμπειρίες ζωή και διαδρομή του.

Διερωτάται χαρακτηριστικά στο σημείωμα του βιβλίου του :

«Διανύουμε τον αιώνα της επικοινωνίας. Τα τεχνικά μέσα επικοινωνίας πολλαπλασιάζονται διαρκώς. Αυτό σημαίνει πως βελτιώνεται η επικοινωνία; Ως προς την ποιότητα και την αλήθεια της; Αμφιβάλλω!!! Η επικοινωνία συνεχίζει να μας φοβίζει, στο μέτρο που είναι ένας παράγοντας επιρροής, η οποία επιρροή είναι συνδυασμένη με τον καταναγκασμό, την επιβολή, τον χειρισμό, την επίδραση. …….Ο άλλος, ο απέναντι στην επικοινωνία είναι μια πραγματική απειλή, μια απειλή κάθε είδους… Κι όμως, αυτός ο άλλος είναι η τροφή και η πηγή κάθε εμπλουτισμού μας. Από τη στιγμή της γέννησής μας, δεν σταματούμε να αναπτυσσόμαστε σε όλους τους τομείς χάρη στη συνεισφορά του άλλου».

Σε άλλο σημείο του βιβλίου τονίζει χαρακτηριστικά… «χωρίς τον άλλον είμαστε ένα τίποτα, πεθαίνουμε, ψυχικά και σωματικά»

Κεντρικό στοιχείο στο θεωρητικό και επιστημονικό έργο του Λομπρό, που παρουσιάζεται αναλυτικά στο βιβλίο, είναι να αφαιρέσει αυτήν την απειλή και τον φόβο από την επικοινωνία και την επιρροή, να αφαιρέσει τον καταναγκασμό, την επιβολή που έχει ταυτιστεί με την έννοια της επιρροής. Αναζητά σε όλη του τη ζωή και σε συνέχεια πολλών άλλων θεωρητικών και στοχαστών μια μέθοδο, ένα μέσο, μια στάση ζωής για να επηρεάσει τον άλλον, να τον κινητοποιήσει, να τον αλλάξει χωρίς όμως να ασκήσει βία επάνω του, αλλά όλα αυτά να συμβούν με την επιθυμία και συμφωνία του.

Αναζητά την μη κατευθυντική επιρροή και αφιερώνει όλη τη ζωή και το επιστημονικό του έργο για να αποδείξει ότι αυτή υπάρχει. Στο βιβλίο με τα πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης παραθέτει αναλυτικά και θεμελιώνει αυτό το πνεύμα, τη στάση, την αντίληψη που ονομάζει Παρεμβαίνουσα Μη Κατευθυντικότητα.

Ο Μισέλ Λομπρό υπηρετεί δύο  βασικές διαδρομές, τη (ψυχο)θεραπευτική και την παιδαγωγική. Τονίζει όμως χαρακτηριστικά, ότι όλη αυτή η επανάσταση μπορεί να ξεκίνησε από τον χώρο της θεραπείας, αλλά δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιοριστεί εκεί – γεγονός που αναδεικνύει και την κοινωνική και πολιτική διάσταση του έργου του. Οφείλει να στραφεί και να χαρακτηρίσει κεντρικά την παιδαγωγική, γιατί  τα χρησιμοποιούμενα μέσα αυτής της επανάστασης είναι πολύ πιο αποτελεσματικά στη σχέση με τους μαθητές του σχολείου και στους χώρους της εκπαίδευσης.

Η παρεμβαίνουσα μη κατευθυντική σχέση πρόκειται βασικά για μια παιδαγωγική σχέση. Στόχος του Λομπρό είναι να προτείνει μια μέθοδο, ένα μοντέλο, μια αντίληψη ζωής που να διευκολύνει την εκπαίδευση στην αληθινή, ουσιαστική, αυθόρμητη επικοινωνία.

Μια μέθοδος, μια στάση ζωής για να ζούμε μαζί.